ΕΝΑΣ ΩΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Σκαλίζοντας το διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανθρώπινη και κοινωνική είδηση!Για μένα αποτελεί ιστορία μιας ανθρώπινης, ήρεμης κι αγαθής ζωής!Υπάρχει δημοσιευμένη ευρέως από πολλά και διάφορα sites κι ίσως να 'ναι αρκετά γνωστή σε πολλούς.

Πρόκειται για έναν ηλικιωμένο άνδρα που ζει στη γειτονική μας Βουλγαρία κι είναι ζητιάνος.Στην ημερήσια ενασχόλησή του κάνει αρκετά χιλιόμετρα ποδαρόδρομο, ώσπου να καθίσει μπροστά απ' τον καθεδρικό ναό του Alexander Nevsky στη Σόφια, για να μαζέψει χρήματα.Φέτος-κι απ' όσο αναφέρουν τα ρεπορτάζ-κλείνει αισίως τα 100 χρόνια του, είναι καλοστεκούμενος και το πρόσωπο του-όπως φαίνεται στις φωτογραφίες-θυμίζει εκείνο του Αβραάμ(προφανώς να 'μαι επηρεασμένος κι από ταινίες!)Αυτό όμως που κάνει μοναδικό και ξεχωριστό αυτόν τον Άνθρωπο, είναι ότι απ' τα χρήματα που συγκεντρώνει, δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του.Τα χαρίζει όλα για φιλανθρωπικό σκοπό και πιο συγκεκριμένα στην αποκατάσταση και διατήρηση πολλών ορθόδοξων εκκλησιών κι ορφανοτροφείων.Έτσι λοιπόν κατάφερε να συγκεντρώσει και να πραγματοποιήσει την πιο μεγάλη οικονομική συνεισφορά που 'χε γίνει μέχρι τότε, αφού η προσφορά του άγγιξε συνολικά τα 40.000 ευρώ.

Γνωρίζω καλά αυτούς τους ωραίους Ανθρώπους πόσο αγνοί και ταπεινοί είναι και γι' αυτό είμαι σίγουρος πως ο εν λόγω γεράκος θα νευρίαζε, αν ήξερε ότι αναφερόμαστε(σαν σε διαφήμιση) στην προσωπική του ιστορία, αλλά και στις αγαθοεργίες του.Ονομάζεται Ντόμπρι Ντιμίτροβ(Dobri Dimitrov) γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1914 στο χωριό Μπαιλόβο(Bailovo).Ο πατέρας του πέθανε στον Α' παγκόσμιο πόλεμο κι η μητέρα του μεγάλωσε τα παιδιά μόνη της.Σε μια απ' τις πάμπολες βομβιστικές επιθέσεις που έγιναν κατά της Σόφιας στο Β' παγκόσμιο πόλεμο, έχασε τελείως την ακοή του από μια οβίδα που εξερράγη δίπλα του.Στο πέρασμα των χρόνων ο Άνθρωπος αυτός ξεκόλλησε την ψυχή του απ' την υλιστική ζωή και την αφιέρωσε αποκλειστικά στον πνευματικό κόσμο, όπου γύρω στο έτος 2000 χάρισε όλα του τα υπάρχοντα στην εκκλησία, προτιμώντας να ζήσει μια πολύ σεμνή κι ασκητική ζωή στο χωριό του.Τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε τον βιωματικό αγώνα του προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα, για να τα διαθέσει στην αποκατάσταση των ορθόδοξων εκκλησιών κι ορφανοτροφείων της Βουλγαρίας.Για όλη αυτήν την καλή κι άδολη προσπάθεια και γενικά την ασκητική ζωή που βιώνει, οι κάτοικοι τον αποκαλούν "άγιο του Μπαιλόβο".

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο που θα μπορούσε να 'ναι βγαλμένο από κάποιο παραμύθι, θεωρώ τον εαυτό μου ανάξιο μπροστά του και θα 'θελα να ζητήσω ταπεινά συγνώμη απ' αυτόν τον μοναδικά ωραίο Άνθρωπο, καθόσον τον ανέφερα χωρίς την έγκρισή του.Νιώθω την ανάγκη όμως να τον ευχαριστήσω κι επειδή είναι πρακτικά αδύνατον από δω να τον ασπαστώ, θέλησα ν' αναδείξω αυτήν την αξιέπαινη πράξη του για να παραδειγματιστούμε όλοι μας!Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι... πόσοι από μας έχουμε την ψυχική δύναμη να χαρίσουμε τα υπάρχοντά μας;