ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ!(Blog Action Day 2014)

ΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ

"Σιγά που θα εξυπηρετηθώ..! "Πόσες φορές έχουμε διατυπώσει με αγωνία και φόβο - και ταυτόχρονα βιώσει - αυτήν την απλή σκέψη και απειλή, περιμένοντας να ικανοποιηθεί ένα απλό αίτημα μας στημένοι πίσω από κάποια μακροσκελή ουρά. Κάποιος άλλος όμως με τα ίδια χαρακτηριστικά του αιτήματος και κατά παράδοξο τρόπο για μας, θα έχει καταφέρει το "ακατόρθωτο". Το πιο εύκολο είναι να βγει και να υποστηρίξει κάποιος αν στον κόσμο μας υπάρχει έλλειψη ίσης μεταχείρισης. Σε κάθε βήμα και σε κάθε εκδήλωση έχει πια γίνει ένα πραγματικό γεγονός, που έχει περάσει πια στη συνείδηση μας με πολύ άγχος και διάφορες εκφράσεις.

Αυτό άλλωστε θα το έχουν ζήσει αρκετοί από μας προσωπικά, γιατί αυτήν την ανισότητα τη βιώνουμε από τα γεννοφάσκια μας. Είναι χρήσιμη και πολύτιμη σε όσους έχουν ατομικά και υλικά συμφέροντα. Είναι χρήσιμη και πολύτιμη σε όσους θέλουν να ζουν σε βάρος εκείνων που παραμένουν στην αφάνεια της ανισότητας. Μας έχουν εκπαιδεύσει(και καταδικάσει) να την αποζητούμε μόνοι μας. Όλα όσα απαραίτητα εφόδια χρειάζονται για να ζήσει ένας άνθρωπος ήσυχα και ειρηνικά στη γη και αποτελούν είδη εν ανεπαρκεία, προέρχονται και από αυτήν την ανισότητα. Όσες νομοθεσίες χρειαστούν για να διαφυλάξουν την ισότητα, στην πράξη δε γίνεται τίποτα ουσιαστικό. Και όπου πάει να γίνει κάτι, είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται να εξυπηρετήσει και να συγκαλύψει κάποια παρανομία.

Υπάρχουν πολλών και διάφορων ειδών ανισότητες, που αφορούν ως επί το πλείστον παροχές και φυλετικές ανισορροπίες. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος. Καθένας έχει κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο. Όλοι όμως έχουν την αξιοπρέπεια τους. Η ανισοκατανομή σε βασικά αγαθά, στον πλούτο, στην εκπαίδευση, στην υγεία είναι μερικά από αυτά και ικανότατα να κάνουν τον αποκλεισμό των ανθρώπων διαρκή και το χάσμα να μοιάζει αγεφύρωτο. Πέραν της κατάλυσης κάθε έννοιας συνταγματικού δικαίου, στη χειρότερη μορφή ανισότητας ανήκει και η κατάργηση της έννοιας της δικαιοσύνης. Η δικαστική εξουσία γίνεται κι αυτή - ηθελημένα πια - έρμαιο και λειτουργεί συνάμα καταχρηστικά στις ορέξεις της εκάστοτε κρατικής εξουσίας. Και είναι κοινά αποδεκτό πως όταν μάλιστα μια ολόκληρη χώρα φτάνει στο σημείο να υιοθετεί και να διδάσκει έναν αποχαυνωμένο λαό πως είναι να συνομιλούμε και να συναλλασσόμαστε με απατεώνες, τοκογλύφους και εκβιαστές, τότε καταλήγει με απόλυτη ακρίβεια και η ίδια στην παρανομία.

Ας μη γελιόμαστε όμως και προ πάντων ας μη βρίσκουμε άλλες δικαιολογίες. Για όλες αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις διακρίσεων πρωταρχικά συνυπεύθυνο θεωρώ τον εαυτό μας, που δεν αφήνει να ανασάνει τον εγωισμό από τα συμφέροντα. Το είδος μας είναι φτιαγμένο με στερητικά βιωματικά συμπλέγματα, να ζει γύρω από το δικό του μικρόκοσμο και να μη δίνει δεκάρα για ότι γίνεται γύρω του. Έχουμε φτάσει να μας απασχολεί η ατομική μας ανωτερότητα και κατωτερότητα. Τα πάντα να κινούνται γύρω από τον εαυτό μας και μακριά από τους άλλους. Μάθαμε να ζούμε σε αγέλες που τις ονομάζουμε κοινωνίες και μέσα από αυτές να επιλέγουμε αρχηγούς. Και αυτό φυσικά δεν είναι ατομική ανικανότητα, αλλά μεταφορά ευθυνών. Κάποιος άλλος πρέπει να γίνεται κυματοθραύστης των ευθυνών μας! Όλο αυτό φυσικά μας οδηγεί στη βόλεψη. Ακόμα και για να αγαπήσουμε, θα πρέπει να έχουμε πρώτα βολευτεί. Και αν κι εκεί δε βολευτούμε, ο μόνος που δε θα φταίει θα είναι ο εαυτός μας. Αυτά όμως είναι μια προσωπική γνώμη που εφόσον όμως δεν ισχύουν και έχουμε χρόνο και δυνατότητα να ασχοληθούμε, τότε μπορούμε να τη γελοιοποιήσουμε και να τα αφιερώσουμε όλα σε μια απλή και μόνο συμμετοχή αλληλεγγύης. Μην περιμένουμε να τα κάνουν οι άλλοι για μας. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι και οι πιο πολλές ανθρωπιστικές οργανώσεις, τελούν υπό κατοχή και εξάρτηση. Έχουν γίνει μέρος του συστήματος. Έχουμε τεράστια ατομική ευθύνη και η κάθε βοήθεια, μπορεί να μετατρέψει σε εξίσωση την οποιαδήποτε ανίσωση. Ας γίνουμε επιτέλους ο κινητήριος εκείνος μοχλός της θεωρίας του "όλοι μαζί" στην προσπάθεια αυτή, για να καλυτερεύσουμε τη ζωή όλων. Γιατί αυτό το πρόβλημα δεν αφορά έναν, αλλά όλους μας και αποτελεί συνέχεια της δικής μας ζωής.

Τώρα πια γνωρίζουμε όλοι ότι βιώνουμε μια συνεχόμενη υποκρισία. Δεν υπάρχουν άλλες ανούσιες δικαιολογίες σε αυτό που βλέπουμε καθημερινά. Είμαστε - δυστυχώς - όλοι το ίδιο συνυπεύθυνοι. Ο ψυχισμός μας αποκλείει κάθε προσπάθεια ισότητας και τασσόμαστε πίσω από προσωπικά (μικρο)συμφέροντα. Νιώθουμε τραγικά ανάπηροι να πάμε κόντρα σε αυτά και αποκλείουμε κάθε προσωπική μας προσφορά στην αγριότητα της ανισότητας. Θέλουμε και παρακαλάμε αυτή η οποιαδήποτε βοήθεια στην ισότητα, να επιβληθεί και να κυριαρχήσει από κάποια απρόσωπη εξουσία, χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Και όσο επιμένουμε να αφήνουμε την προσπάθεια της ισότητας σε ανίκανες κυβερνήσεις για να αποφύγουμε τη δική μας ατομική ευθύνη και δεν τολμάμε να κάνουμε αυτό μόνοι μας σαν μια ανθρώπινη αδελφότητα, τότε αξίζουμε αυτόν τον εφιάλτη. Σε αυτόν το μαύρο τοίχο των ανισώσεων δε μας συμφέρει στην ουσία, να απαντήσουμε με σκάλες των εξισώσεων!

ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΑΝΙΣΩΣΕΙΣ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ,

ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΤΥΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΞΙΣΩΣΕΩΝ!
ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ;

Υ.Γ.: Με το κείμενο αυτό συμμετέχουμε στην παγκόσμια ημέρα δράσης των μπλογκς(Blog Action Day), που έχει οριστεί για φέτος σήμερα και είναι αφιερωμένη στην ανισότητα(Inequality).