ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ!

Πολλές ιστορίες που πέφτουν στην αντίληψή μας απ' το διαδίκτυο ή από λεγόμενα συνανθρώπων μας, μπορεί να φαίνονται απίθανες με την πρώτη ματιά, αλλά με μια καλύτερη σκέψη δεν απέχουν πολύ απ' την πραγματικότητα.Μια τέτοια ιστορία διάβασα εδώ στο διαδίκτυο κι επέλεξα να την αναδημοσιεύσω.
Είναι μια ευαίσθητη, συγκινητική ιστορία και πολύ επίκαιρη εξαιτίας του εορταστικού κλίματος!Δεν υπολογίζει ιδεολογίες και ταμπέλες και πάνω απ' όλα ούτε φιλοδοξεί ν' ανήκει κάπου.Είναι ικανή να δημιουργήσει ανθρώπινα συναισθήματα.Μας έμαθαν να κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε τάξεις και κατηγορίες, ανάλογα με τη ζωή, τα πιστεύω και τα χρήματα.Δεν μας είπαν όμως ότι απ' όλες αυτές τις κάστες υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν δυνατότερο συναίσθημα αλληλεγγύης ακόμα κι από μένα που θέλω να λέγομαι απλός άνθρωπος και χριστιανός.
Έχει αρκετή δύναμη αυτή η ιστορία για να μας κάνει να νιώσουμε δυνατό ράπισμα συνείδησης και να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν πολλοί κι απλοί άνθρωποι με ισχυρά συναισθήματα κι αξίες ανεκτίμητες.Ελπίζω να μας σκουντήσει απ' το λήθαργο της μοναχικότητας, της βόλεψης και της ανταγωνιστικότητας και να τολμήσουμε-επιτέλους-μήπως γίνουμε ομάδα.Πάνω  απ' όλα όμως μας προσκαλεί να εκτιμήσουμε και να ζήσουμε μια ζωή με ουσία, χωρίς καιροσκοπισμούς και μακριά από πολύχρωμα τυχοδιωκτικά λαμπιόνια!Αυτό το τελευταίο μόνο ο εαυτός μας μπορεί να μας δείξει την κατεύθυνση, ανάλογα με την ομορφιά που κρύβει μέσα του!

"Δε ξέρω αν το 'χετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους απ' τα παλιά.Φίλους που 'χεις να δεις χρόνια και καιρούς.Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά κι έπειτα σας χώρισε.

Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα.Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο.Ένα πρόσωπο που 'χα χάσει χρόνια καθ' ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει.Υποθετικά τουλάχιστον.Σ' επίπεδο ιδεών.Μια κι οι ιδέες χωρίζουν.Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές.Οι ιδέες κι οι ιδεολογίες διαιρούν.Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.

Είχαμε χαθεί για χρόνια.Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο κι εγώ εισήλθα στην εκκλησία.Όχι αντίθετοι χώροι.Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.

Ανταλλάξαμε χαιρετισμό κι ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.

-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;

-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.

-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.

-Όχι πάτερ μου.Μου είπε με δύναμη ψυχής.

-Αλλά που;

-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο.Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω απ' τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς κι ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που 'ναι η ελευθερία του.

Είχα πραγματικά σαστίσει.Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό.Η καρδιά μου έχαιρε σ' αυτά που άκουγε.Μια συγκίνηση κι ελπίδα άνθισε μέσα μου.Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές.Καρδιές που αγαπούν.Που νιώθουν και μπορούν ν' αντιστέκονται.

Συγχρόνως ντράπηκα.Αισθάνθηκα λίγος.Μπροστά του, ένα τίποτα.Απέναντι στο Θεό υπόλογος.Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.

-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;

Τι να έλεγα.Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου.Σαν ένας καλός χριστιανοαστός.Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.

Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας "Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου." Kατά Mατθαίο 7 (21).

Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου απ' τον λόγο Του Χριστού "και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης" Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ "16

Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός "εν φυλακή ήμην..." (Ματθ. 25, 36).

Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος απ' τους δυο μας, είχε πραγματώσει στη ζωή του το θέλημα του Θεού;Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στη ζωή του;

Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός.Εμένα σαν παπά με δίδαξε, μ' έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του.Με τη ζωή και πράξη του.

Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν "αλήτες" σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω απ' τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε "ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με...".

Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου "παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους κι ευλαβικά ν' ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους...".

π. Λίβυος

Το κείμενο της ιστορίας παραπάνω δεν έχει σκοπό να εκθειάσει και να κρίνει ιδεολογίες... πόσο μάλλον πρακτικές αγωνιστικών κινητοποιήσεων.Επίσης δεν έχει διάθεση να προσηλυτίσει και ν' αναδείξει θρησκευτικές δοξασίες.Κάθε άνθρωπος πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να ξεγελαστεί, όταν έχει κρίση και σκέψη.Θέλει όμως να προβάλλει ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα από πολυφωνίες και να συμβάλλει-όσο γίνεται και μπορεί-στη μετάδοση της αγάπης και της καλοσύνης.

Είναι μια διδακτική ιστορία που δεν απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα, αφού έχει γίνει πράξη όπως φαίνεται σ' αυτήν εδώ τη δημοσίευση.Και τώρα που τη διάβασες φίλε μου, ίσως να 'χει προκύψει κάποια ίδια ή παρόμοια ιστορία και σε σένα.Γι' αυτό είμαι σίγουρος ότι κάτι θα σου θύμισε..!

Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο χαμόγελο!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!:-)