ΕΝΑ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΟ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ...

Αντιγραφω απο το μπλογκ Τexnis Stories της Φλωρας της δικη της ιστορια καλοσυνης σαν συμμετοχη της στην Επαναστασης της Καλοσυνης στην Πραξη:

Μπορεί κανείς να γίνει αποδέκτης καλοσύνης πολλές φορές στη ζωή του.

Λίγες όμως απ' αυτές είναι ειλικρινείς, χωρίς δεύτερες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού,

χωρίς απώτερο σκοπό, χωρίς σκοπιμότητα.

Το γεγονός που θα σας διηγηθώ, εκτυλίχθηκε μέσα σ' ένα Κυριακάτικο δρομολόγιο μισο-άδειου λεωφορείου γύρω στις 10 το πρωί.

Μια γυναίκα γύρω στα πενήντα, εμφανώς ταλαιπωρημένη, καθόταν στο προτελευταίο κάθισμα στο πίσω μέρος του λεωφορείου, είχε σκύψει και είχε ακουμπήσει το κεφάλι της πάνω στο παράθυρο, προφανώς για να μην κοιτάζουν οι υπόλοιποι επιβάτες τα μάτια της, που ήταν πρησμένα απ' το κλάμα και έτρεχαν ασταμάτητα. Ένα βουβό κλάμα που οι αιτίες που το προκάλεσαν φαινόταν να έχουν πολύ βαθιές ρίζες και οι λυγμοί που τράνταζαν το στήθος της, έδειχναν πως ο πόνος της ήταν μεγάλος.

Ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι μπήκε μετά από τρεις στάσεις και κάθισε απέναντί της και διαγώνια στο τελευταίο κάθισμα. Παρατηρούσε την γυναίκα διακριτικά για αρκετή ώρα και δεν μιλούσε.

Το κορίτσι έδειχνε ανήσυχο. Δεν άντεξε, πήγε και κάθισε  στην άδεια θέση δίπλα στην γυναίκα. Άνοιξε την τσάντα του, έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και άπλωσε το χέρι του στην κλαμένη γυναίκα και της το πρόσφερε.

Η γυναίκα το πήρε και ψέλλισε μέσα από λυγμούς " ευχαριστώ " κοιτάζοντας κατάματα το κορίτσι που της χαμογελούσε μ' ένα πλατύ χαμόγελο συμπαράστασης. 

-"Μην κλαίτε, μην στεναχωριέστε", είπε το κορίτσι. " Ότι κι αν έχετε, μπορούμε αν θέλετε να το συζητήσουμε. Δεν μπορεί, θα υπάρχει λύση."

-"Σ΄ευχαριστώ πολύ", είπε πάλι η γυναίκα χωρίς να βγαίνει η φωνή της απ' τους λυγμούς.

-"Στην επόμενη στάση θα κατέβω και υπάρχει ένα καφέ να καθίσουμε, αν θέλετε, να συζητήσουμε", πρότεινε το κορίτσι στη γυναίκα, απλώνοντας ταυτόχρονα το χέρι του και ακουμπώντας το στον ώμο της για να σταθεί επάνω του μήπως σταματήσει το τράνταγμα του λυγμού της. 

Η γυναίκα, με τα μάτια να τρέχουν σαν βρύσες, κάρφωσε τα κατακόκκινα μάτια της πάνω στα μάτια του κοριτσιού, χωρίς να μιλάει. 

Το κορίτσι σηκώθηκε όρθιο για να κατέβει στην επόμενη στάση και την παρότρυνε πάλι να πιουν τον καφέ που θα έκανε τον πόνο της γυναίκας πιο ελαφρύ. 

-"Σ΄ευχαριστώ κορίτσι μου για όλα, για το χαρτομάντιλο, για τα παρηγορητικά σου λόγια, για τον καφέ που δεν θα πιούμε... " είπε η γυναίκα κι έσφιξε για λίγο την παλάμη του ξένου κοριτσιού.

Το κορίτσι της ευχήθηκε να πάνε όλα καλά και κατέβηκε στην επόμενη στάση. 

Στάθηκε στο πεζοδρόμιο και κοίταζε τη γυναίκα  μέσα στα μάτια κουνώντας της το χέρι καθώς ξεμάκρυνε το λεωφορείο. 

Η γυναίκα, μέσα απ' το λεωφορείο, με μικρές κινήσεις του χεριού ανταπέδιδε το χαιρετισμό και τα χείλη της σχημάτιζαν το "ευχαριστώ" χωρίς  όμως να ακούγονται. 

Το λεωφορείο συνέχισε την πορεία του. 

Η γυναίκα σκούπισε τα δάκρυά της για τελευταία φορά, κι έπειτα σταμάτησε να κλαίει. 

Καμιά φορά ένα χαρτομάντιλο και μια πρόταση για έναν καφέ, που δεν έμελλε να τον πιουν ποτέ δυο άνθρωποι μαζί, αρκεί για να κλείσει μια στρόφιγγα  δακρύων. 

Ένας πόνος μπορεί να απαλύνει με ένα ζεστό χαμόγελο και ένα άγγιγμα στον ώμο... και μάλιστα από ένα ξένο κορίτσι.

Κάποιες φορές, κάποιος άγγελος απλώνει τις φτερούγες του για να αγκαλιάσει έναν πονεμένο, μέσα από έναν άνθρωπο και δίνει δύναμη με λίγα μόνο λόγια. 

Αρκετοί ήταν μέσα σ' εκείνο το λεωφορείο. Κάποιοι δεν είδαν τίποτα. Κάποιοι είδαν και αδιαφόρησαν και κάποιοι άλλοι πέθαιναν από περιέργεια να μάθουν τι συμβαίνει, χωρίς όμως να νοιάζονται στην ουσία.

Ένα  κορίτσι έκανε την επανάσταση της καλοσύνης  πράξη με μοναδικό όπλο την ευαίσθητη ψυχή του κι ένα χαρτομάντιλο.