ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Πριν αρκετά χρόνια βρισκόμουν στο αυτοκίνητο του άνδρα μου, συνοδηγός. Στο πίσω κάθισμα βρισκόταν η κόρη μου. Τότε πρέπει να ήταν 5 ετών (τώρα είναι 9).

Ανεβαίνοντας την Ηρακλείου (Αττική) από μακριά είδα μια μαύρη σκιά πεσμένη καταμεσής στο δρόμο. Τα αυτοκίνητα έκαναν σλάλομ και προσπερνούσαν το ενοχλητικό εμπόδιο που βρισκόταν μπροστά τους. Πλησιάζοντας και εμείς, είδα ότι το ενοχλητικό αυτό εμπόδιο ήταν ένας άνθρωπος. Πεσμένος και αναίσθητος στον δρόμο. Αντανακλαστικά και μόνο φώναξα στον άνδρα μου να σταματήσει αμέσως το αυτοκίνητο. Εκείνος τρόμαξε από τον τρόπο που του φώναξα και τράβηξε το χειρόφρενο δίχως να σκεφτεί κάτι άλλο.

Πετάχτηκα έξω και έτρεξα προς το μέρος του. Ήταν ένας άνδρας, περίπου στα 40 λιπόθυμος. Κανείς δεν τον βοηθούσε. Κανείς δεν τον σήκωνε. Τα αυτοκίνητα τον προσπερνούσαν. Άρχισα να προσπαθώ να τον γυρίσω τραβώντας τον παράλληλα στην άκρη του δρόμου.

Φώναζα στους ανθρώπους που βρισκόντουσαν γύρω μου, "Είστε απάνθρωποι, που πήγε η ανθρωπιά σας;" και έκλαιγα βλέποντας να μη μπορώ μόνη μου να κάνω κάτι. Η Νικόλ τρόμαξε που με είδε να κλαίω. Φώναξα στον άνδρα μου να βγει να με βοηθήσει. Τον σηκώσαμε και τον βάλαμε στην άκρη του πεζοδρομίου. Είχαμε κλείσει την Ηρακλείου. Οι οδηγοί με έβριζαν. Συνέχισα να φωνάζω ότι όλοι τους ήταν απάνθρωποι.

Η Νικόλ προσπαθούσε και εκείνη να βοηθήσει. Μου έδωσε το μπουκάλι με το νερό που κρατούσε. Το δώσαμε στον άνδρα που σιγά - σιγά είχε αρχίσει να βρίσκει τις αισθήσεις του. Καλέσαμε το 166 για να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες.

Ένιωθε χαμένος. Δε μιλούσε. Έδειχνε σαν να μην γνώριζε πού βρισκόταν και τι του συνέβαινε. Με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια όταν ήρθε το ασθενοφόρο και φύγαμε.

Από τη μία ένιωθα όμορφα που βοήθησα έναν άνθρωπο και άσχημα που λεγόμουν άνθρωπος. Πάνω από 20 άτομα ήρθαν γύρω μας για να δουν τι συμβαίνει και κανείς δεν βοήθησε.

- Μαμά, γιατί ήταν πεσμένος αυτός ο άνδρας;

- Δεν ξέρω αγάπη μου.

- Γιατί δεν τον βοηθούσε κανείς;

- Γιατί ο κόσμος έχασε το νόημα της ζωής.

- Τι εννοείς;

- Δε μας νοιάζουν πια οι γύρω μας, κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας.

- Και αυτό είναι κακό;

- Κάποιες φορές ναι. Πρέπει να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους. Για όλους. Και πρέπει να τους βοηθάμε.

- Μαμά, θέλω και εγώ να βοηθάω τον κόσμο!

- Σήμερα βοήθησες. Έδωσες το νερό σου!

Αυτό ήταν ένα περιστατικό που με σημάδεψε. Δεν το ξεχνώ. Θέλω το παιδί μου να μάθει να σέβεται τους ανθρώπους. Να έχει ανθρωπιά μέσα της. Με ο,τι συνεπάγεται αυτό.

Δε σας είχα γράψει ποτέ ξανά γι' αυτό το περιστατικό. Ίσως γιατί η γιαγιά μου με έμαθε να κάνω το καλό και να το ρίχνω στο γιαλό. Δε μου αρέσει να μιλάω για τις καλές πράξεις που κάνω και που μαθαίνω το παιδί μου να κάνει. Ωστόσο, το παρακάτω βίντεο με καθημερινές πράξεις καλοσύνης μου έδειξε ακόμη μια φορά τι σημαίνει να έχεις έστω και λίγη ανθρωπιά μέσα σου.

Αυτές οι τυχαίες πράξεις καλοσύνης σίγουρα θα σας φτιάξουν την ημέρα!

video YOYO Tv

ΠΗΓΗ: Mother's Blog

ΘΡΥΛΟΣ!

Νομίζεις ότι δεν είσαι θρύλος; Τι νομίζεις ότι κάνει κάποιον άξιο να ονομάζεται σαν θρύλος; Τα επιτεύγματα του, τα υπάρχοντα του ή η οικονομική του δύναμη;

Θα προτιμούσες τους ανθρώπους που ανακάλυψαν τις μεγαλύτερες δημιουργίες να αντιμετωπίζουν τους άλλους σαν σκουπίδια κοιτάζοντας τον κόσμο από ψηλά; Μπορεί να είναι πολύ μορφωμένοι εκείνοι, αλλά σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Ή θα προτιμούσες ανθρώπους που δεν ήταν τόσο πετυχημένοι, αλλά είχαν προτεραιότητα την ηθική, την ακεραιότητα και τον εσωτερικό χαρακτήρα;

Ξέρεις, οι άνθρωποι που στάθηκαν για τους άλλους, δεν εγκατέλειψαν καμιά προσπάθεια να βοηθήσουν αυτούς όταν μπορούσαν. Αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους γενικά με σεβασμό και τους κοίταζαν στο επίπεδο των ματιών, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους. Λοιπόν, θα επέλεγες το δεύτερο. Θέλεις να βλέπεις αυτόν τον τρόπο. Τι αξία έχει, όταν δεν υπάρχει κανείς γύρω σου που σε νοιάζεται; Θα ήθελες να εγκαταλείψεις τη γη μια μέρα σαν άνθρωπος, ο οποίος επικεντρώνεται στη μεταχείριση των ανθρώπων εξίσου. Τους διακρίνεις μόνο με τη συμπεριφορά τους και όχι με τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους.

Αν συναντήσεις για παράδειγμα έναν άντρα γύρω στα 40 και σου πει ότι δε μπορεί να δέσει τα παπούτσια του, δε θα γελάσεις ούτε θα πεις όπως: "Κύριε, είσαι 40 χρονών και δε μπορείς ούτε να δέσεις παπούτσια; Είσαι καθυστερημένος;" Όχι, απλά του δείχνεις τον τρόπο - εφόσον το θέλει - πως να το κάνει. Ή αν κάποιος σκοντάψει, τον βοηθάς να σηκωθεί και τον ρωτάς αν είναι εντάξει. Ή αν κάποιος δε μπορεί να προσθέσει 2 + 2, δε σημαίνει ότι είναι κουτός. Δεν τον κάνεις καλύτερο στα μαθηματικά όταν τον ταπεινώνεις. Ποιος είσαι για να πεις σε κάποιον τι χρειάζεται να γνωρίζει; Γιατί να μην προσφέρεις μόνο τη βοήθεια σου; Δε θα έκανε αυτή τη ζωή όλων μας πολύ πιο υποφερτή; 

Αυτές είναι μερικές πτυχές που ορίζουν ένα θρύλο για μένα. Άνθρωποι απλοί, που βλέπουν το πραγματικό πρόσωπο, όταν αντιμετωπίζουν τους άλλους σαν ανθρώπους. Ξεχωρίζουν μόνο από τη συμπεριφορά τους και όχι από τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ!